Bu yazı; huzuru arayan ama sürekli bir şey olacakmış gibi diken üstünde yaşayanlara, sessiz bir tehlike beklentisiyle yorulanlara ve “neden rahatlayamıyorum?” sorusunu kendine soranlara… Aynı senin kaleminden çıkmış gibi: içten, bilimsel, empatik ve iyileştirici. Hazırsan başlıyorum: “Rahatlamayı özlediğim kadar, rahatlamaktan korkuyorum.” Bir türlü gevşeyemediğin oldu mu hiç? Yanında biri varken bile tetikte hissettin mi?...
